Już jutro w sali koncertowej przy ulicy Podleśnej kolejne spotkanie z cyklu koncertMISTRZOWIE ŚWIATA. Naszą Orkiestrę poprowadzi rosyjski dyrygent Sergey Levitin, koncertmistrz Opery Królewskiej w Londynie. Zaśpiewa światowej sławy sopranistka Olga Pasiecznik. Zapraszamy do obejrzenia zdjęć z próby!
Cykl koncertMISTRZOWIE ŚWIATA przedstawia podlaskim melomanom dyrygentów oraz koncertmistrzów z całego świata, związanych z najważniejszymi instytucjami muzycznymi i występujących na najbardziej prestiżowych scenach. Tym razem Orkiestrę Opery i Filharmonii Podlaskiej poprowadzi rosyjski dyrygent Sergey Levitin, koncertmistrz Opery Królewskiej (Royal Opera House) w londyńskim Covent Garden. Partie solowe wykona jeden z najbardziej znanych głosów muzyki poważnej na świecie – Olga Pasiecznik.
SERGEY LEVITIN urodził się w Rosji. Studiował w Petersburgu i Wiedniu pod opieką takich nauczycieli, jak A. Knaifel, M. Komissarov, M. Gantwarg i I. Ozim. Laureat wielu nagród, wśród których wymienić należy nagrodę za najlepsze wykonanie kaprysów Paganiniego na Międzynarodowym Konkursie Skrzypcowym „Premio Paganini” w Genui. W roku 1996 został koncertmistrzem Teatru Maryjskiego w Petersburgu pod dyrekcją V. Gergieva. W 2003 r. dołączył do Orkiestry Royal Opera House w Covent Garden jako asystujący koncertmistrz, a w 2009 r. został drugim koncertmistrzem. Jest także popularnym kameralistą. W 2004 r. wraz z altowiolistą A. Zemtsovem i wiolonczelistą L. Gorokhovem założył Hermitage String Trio of London, w którym grał na skrzypcach do 2007 r. Współpracował z szeregiem uznanych artystów, wśród których byli Sir A. Pappano, A. Balsom, P. Lane, A. Volodin czy N. Demidenko. W ostatnich sezonach z zespołami orkiestrowymi i z recitalami gościł w Wielkiej Brytanii, Niemczech, Francji, Holandii, Włoszech, Rosji, Bułgarii czy Hiszpanii, w tym w tak prestiżowych salach koncertowych, jak Wigmore Hall w Royal Opera House (zarówno z Baletem Królewskim, jak i orkiestrą Royal Opera House). Występował z wiodącymi europejskimi orkiestrami, jak m.in. Tonhalle-Orchester Zurich, London Symphony Orchestra, Philharmonia Orchestra, London Philharmonic Orchestra, BBC Symphony Orchestra, WDR Symphony Orchestra czy Rotterdam Philharmonic Orchestra. Na zaproszenie V. Gergieva poprowadził zespół „World Orchestra for Peace” w latach 2000 i 2003.
W programie koncertu:
Edward Elgar zasłynął jako ten, który wydźwignął angielską muzykę z kilkuwiekowej zapaści, wznosząc ją ku wyżynom wytoczonym przez Liszta, Wagnera i Brahmsa. Ostatnie wielkie osiągnięcia po Henrym Purcellu zasługiwali Anglicy Händlowi. Naturalne było zatem rozpoczynanie twórczej drogi od stworzenia XVIII-wiecznej klasycznej symfonii i klasycznej suity czy serenady, toteż dwudziestojednoletni pracownik sklepu muzycznego, hobbystycznie zajmujący się kompozycją, stworzył Symfonię g-moll „after Mozart” czy Suitę D-dur. Żona dostrzegła w nim talent i wspierała w osiągnięciu pozycji profesjonalnego kompozytora. Pełną uroku, romantyczną w wyrazie Serenadę e-moll op. 20 można porównać do analogicznych dzieł Czajkowskiego czy Karłowicza.
Kantata „Les Illuminations” op. 18 Benjamina Brittena z 1939 roku, oparta na fragmentach siedmiu wierszy Artura Rimbauda, jest szczególnie ważnym utworem brytyjskiego kompozytora i chyba najwybitniejszym muzycznym opracowaniem dzieł Rimbauda. Klasyczna klarowność muzyki w zestawieniu z oszałamiającymi wizjami genialnego poety sprawia, że wiersze nabierają nowego znaczenia, a świat emocji i wyobrażeń autora, z jeszcze większego, bo muzycznego dystansu, okazuje się piękny i bezpieczny, zapraszając do zamieszkania w nim na stałe. Styl Brittena był indywidualnym połączeniem rodzimych i archaicznych tradycji z osiągnięciami nowoczesnego języka; w „Iluminacjach” mistrzowskim wyrafinowaniem podążył za urodą poezji parnasistów i symbolistów, za niezwykłą kolorystyką muzyki francuskiej: dawnej i XX-wiecznej.
Dziewiętnastoletni Franz Schubert przyjeżdżał do domu, by dołączać jako altowiolista do zespołu Schubertów – braci skrzypków (Ferdynanda i Ignacego) i ojca wiolonczelisty. Grali dzieła Beethovena i własne utwory Schuberta. Zachowały się trzy próby kompozycji na instrument z orkiestrą, wszystkie trzy na skrzypce, podjęte zapewne z myślą o bracie Ferdynandzie: Polonez B-dur (1817), Rondo A-dur i Konzertstück (część planowanego koncertu) D-dur. Rondo A-dur dziś zyskuje pozytywne opinie ze względu na urodę linii melodycznej czy jeszcze jedną okazję, by przeżywać efekt chiaroscuro – balansowania między jasną tonacją durową i ciemniejszą mollową. Kompozycja Schuberta zdaje się kontynuacją stylu Mozarta.
Wieczór zwieńczy Sinfonietta z VIII Kwartetu smyczkowego c-moll op. 110 Dymitra Szostakowicza. „Napisałem nikomu niepotrzebny i ideowo poroniony kwartet. Rozmyślałem o tym, że jeśli kiedyś umrę, to chyba nikt nie napisze utworu poświęconego mojej pamięci. Dlatego zdecydowałem się samemu taki skomponować” – pisał o VIII Kwartecie. Utwór powstał w ciągu trzech dni i słynie z przenikającego cykl tematu-kryptonimu. Inicjały kompozytora (Д.Ш. – D.Sz.), zapisane w formie czterodźwiękowego motywu D-Es-C-H, przypominają temat B-A-C-H z ostatniej, niedokończonej fugi Bacha. Szostakowicz wykorzystuje w nim cytaty z utworów, które odegrały ważną rolę w jego życiu. Pięć części Kwartetu c-moll połączonych jest ze sobą w jeden ciąg. Kwartet c-moll znany jest także jako Symfonia kameralna. To opracowanie wybitnego altowiolisty i dyrygenta Rudolfa Barszaja dla założonej przez niego w 1955 roku Moskiewskiej Orkiestry Kameralnej.
fot. M. Heller
Edward Elgar (1857–1934)
Serenada na smyczki op. 20
I. Allegro piacevole
II. Larghetto
III. Allegretto
Benjamin Britten (1913–1976)
„Les Illuminations” op. 18
I. Fanfare – Fanfara
II. Villes – Miasta
III. Phrase. Antique – Fraza. Starożytny
IV. Royauté – Królowanie
V. Marine – Krajobraz morski
VI. Interlude – Interludium
VII. Being beauteous
VIII. Parade – Parada
IX. Départ – Odjazd
***
Franz Schubert (1797–1828)
Rondo A-dur D.438
Dymitr Szostakowicz (1906–1975)
Sinfonietta (VIII Kwartet smyczkowy c-moll op. 110)
I. Largo
II. Allegro molto
III. Allegretto
IV. Largo
V. Largo